می دوانیم
تا انتهای خودم
تارگ خشکیده ی زمین
خشک می شویم
و
کویر-
تنها عاقدی که گره می زند
دوشیزه گی دو ردپای تر ک خورده را!!

درشرجی ترین
درد های شهریوریت
افتاب زده ای
بیش نیستم!

قربانی خساست ابی چشمانت شدم
نپاشیدی
 حتی یک نگاه
 هیزم خشک چشمانم سوخت
وقتی شعله ها روی اب چشمانت رقصید
 تصویرم در موج نگاهت شکست !

اعتراف می کنم
         نفسم
 از جای سرد بلند میشود
        وگرنه برای
گرمشدن

 چرتکه نمی انداختم!

نگاهم
 از قبیله ی
مردم
چشمانت نبود
 کاش هم قبیله بودیم1

ثانیه های کاغذ ی ام را
 چرو ک می کرد
         چین های پیشانی بابا!

چمدان بسته ات-
اولین یا اخرین سکانس
فرقی نمیکند
وقتی زندگی ام
 تراژدی ای بیش نبود!!